De reis naar New York ging super voorspoedig eigenlijk, ik kon alles makkelijk vinden, het ging allemaal op tijd en zat niet naast krijsende kinderen o.i.d. Benthe was leuk, dus dat scheelde enorm elke keer als we ergens moesten wachten (which was vaak). Helaas helaas begonnen de 'tegenvallers' toen we in New York aankwamen. We moesten even op de super shuttle wachten, logisch, maar toen we dachten weg te gaan, moesten we eerst nog langs andere terminals en toen door Harlem en weet ik wat allemaal voordat wij afgezet werden. Dik 2 uur later. Doodop, blij dat we er eindelijk waren gingen we inchecken (mijn interexchange trainingspakket was er niet, best gek) en naar de kamer. Dat op zich was al vervelend, want onze kamergenootjes zouden sowieso al slapen (het was ong23:30). Dus dan moesten we die wakker maken etcetera etcetera lekker awkward en vervelend voor hun. Ik ging naar m'n kamer, ik zat op een andere verdieping dan Benthe, doe de deur open en er staan 2 bedden. Waarin allebei al iemand lag. Godver want ik wilde gewoon slapen haha. Dus terug naar de receptie, bleek dus dat één van die meisjes mijn volledige pakket had gekregen, inclusief kamersleutel. Ik had nog even gehoopt dat ze zich schuldig zouden voelen en me een eigen kamer zouden geven voor die nacht, maar helaas. Het werd een stretcher die erbij gezet moest worden. De combinatie van direct op de vering liggen, spanning en jetlag zorgden niet echt bepaald voor een topnacht. De volgende ochtend ging dat ene meisje haar eigen pakket ophalen en naar d'r eigen kamer, dus toen was er weer wat meer ruimte in de kamer.

De eerste cursusdag was best leuk, de participants manager Kate was eigenlijk gewoon de hele dag aan het praten. Gelukkig kon ze leuk praten dus het was goed uit te houden. Ze heeft volgens mij wel echt alles wat er ook maar fout kan gaan, dus aan de ene kant was het geruststellend maar ook juist niet. Het ging voornamelijk over Amerikanen zelf, hoe zij zijn en hoe je met ze om moet gaan. Het belangrijkste was eigenlijk dat je ze nooit moet zoenen, als in 2/3 zoenen geven. 'Want Amerikanen houden niet van lichamelijk contact'.. Yeah sure. Ook is punctualiteit super super belangrijk, als je 8 uur afspreekt moet je erom 8 uurzijn etc. 3 keer raden wie er de volgende dag te laat was (het was Kate). Na de cursus hadden we een tour door de stad, geloof dat we veel van de belangrijkste dingen in Manhattan wel gezien hebben. Fifth Avenue, Rockefeller Center, Broadway, Times Square, Central Park. Ons hotel zat trouwens op Eighth Avenue, 100 meter van Madison Square Garden! Er was één meisje wat vanuit haar bed uitzicht had op de Empire State Building. Dus centraal zaten we wel ????. Na de tour gingen we de Empire State Building op. Eindeloos wachten, echt elke keer als je dacht dat je er doorheen was was er weer een ruimte met rijen zo ver als je kon kijken. Toen we er uiteindelijk op stonden viel het eerlijk gezegd best wel tegen, ik was liever overdag gegaan. Het was super mooi natuurlijk, maar die donkerte met lichtjes had in elke stad kunnen zijn (bij wijze van). Daarbij was het ook boven weer abnormaal druk, logisch want die rijen moeten ergens heen, maar toch. Super leuk om gezien en gedaan te hebben maar wilde liever naar bed op dat moment haha.

Dag 2 was leuker. We hadden in een gebouw aan de overkant first aid en CPR. 'S ochtends first aid, ook weer heel Amerikaans wel, niet normaal. Het was een filmpje en er was een kind met een sneetje op z'n arm. Plan van aanpak? Gaas erop drukken en heel goed vastmaken met verband. Bizar, maar vooruit. Toen lunch, die we overigens altijd net als het ontbijt in de TickTock Diner naast het hotel hadden. Helaas geen pancakes of wafels, dat zat niet in het gratis pakket voor ons. Daarna kregen we de CPR (reanimeren is het geloof ik). Eerst alleen de compressions, daarna mond-op-mond en daarna de hele combinatie. Ook weet crrrazy Amerikaans. De eerste stap, áltijd, is vaststellen dat de scene safe is. En dat moet je dan ook hardop roepen: 'The scene is safe!' Net als 'ARE YOU OKAY, ARE YOU OKAY' en 'YOU, CALL 911!' Maar het was wel interessant en leuk om te doen. Die poppen zijn super handig, als je mond-op-mond geeft gaat de borst op en neer en als je de compressions goed doet brand er een lichtje of hoor je een klik. We gingen ook met een AED aan de slag, aka de elektrische hart strijkijzers. Oh, mama: er waren ook 4 Franse meisjes maar 1 daarvan sprak zo heeerlijk Engels dat zou je ook leuk gevonden hebben. 'Untiel ze help arrives' (en de arrives op z'n Frans). Op het eind moesten we dus bij volwassenen, kinderen en baby's de hele reanimatiereeks doen: 5 sets van 30 compressions en 2 keer ademen. Aan het einde van de dag kregen we het officiële, van de American Heart Association, bewijs dat we certified zijn. We gingen 's avonds met een paar mensen een broodje bij Subway halen. Ik ging vooral met een Duits meisje en een Brazilaans meisje om. Zij gaan allebei naar North Carolina dus het is niet dat ik die nog ga zien ofzo, maar was wel gezellig. Er is ook een meisje wat in mijn cluster zit van de Bay Area, maar zij is niet zo boeiend helaas haha. Maar wel fijn op zich dat ik wel ìemand ken daar straks.

Ik zit dus op dit moment in het vliegtuig, we zijn net opgestegen, 40 minuten te laat. Maar de vlucht zelf duurt ook ongeveer 3 kwartier korter dan er op mijn app stond dus denk niet dat ik in tijdnood kom. Die uit mijn cluster werd tegelijk met mij opgehaald door de shuttle, maar heeft een andere vlucht. Die shuttle was 20 minuten te vroeg, dus was maar net op tijd... Maar toen op het vliegveld ging alles goed, moest een paar keer wat vragen maar geen problemen ofzo. Bij de gate kwam er een oude man naast me zitten die gelijk een gesprek aanknoopte (hier had Kate voor gewaarschuwd, dat Amerikanen dat doen haha), maar ik vond het wel leuk want ja heb toch niemand om mee te praten verder. Hij heette Irv en werkte in de groente en fruit industrie ofzo haha. Hij dacht eerst dat ik uit Australië kwam.... Maar doordat ik met hem praatte sprak een ander meisje me aan omdat ze opving dat ik als au pair ging werken, en zij is nu ook au pair. Ik heb Irv z'n card gekregen voor als ik ooit in LA ben hahaha erg schattig.

De overstap was ook soepel. Nog een beetje verwarring, er ging een vlucht naar Phoenix een uur voor die van mij, vanaf dezelfde gate, maar die had heel veel vertraging. Gelukkig was Oakland wel gewoon op tijd en ging die dus vóór die naar Phoenix, in plaats van dat we daarop moesten wachten. Heb trouwens een echte Amerikaans sandwich gegeten als lunch: kant en klaar met bacon, turkey & cheddar haha. Kostte wel $10, echt achterlijk, net als een fles water van $5 ????. Ben heel blij dat ik hierna klaar ben met reizen, nu al zin om m'n kamer in te ruimen en die koffer op te bergen.

Toen ik aankwam op Oakland dacht ik de familie na de bagageband te zien, zoals bv op Schiphol. Dus ik liep gedachteloos naar de bagageband, toen zij me ineens riepen. De verrassing was op zich wel goed want daardoor had ik geen tijd om over zenuwen na te denken haha. En inderdaad, er werd gehugged. Tegen de verwachting in was Ryan (de oudste) heel enthousiast en spraakzaam en Erik juist heel verlegen. Maar eenmaal in de auto veranderde dat al snel. Ik zat naast Erik en hij had niet veel aanmoediging nodig om uit z'n schulp te komen. Nu ik eenmaal bij hun thuis ben heb ik denk ik een goed idee van karakters. Ryan is gewoon af en toe even weg, alleen aan het spelen, terwijl Erik continu in de buurt blijft en graag wil praten en spelen. Fijn begin: ik vroeg Erik waar hij aan tafel zat (misschien hadden ze vaste plaatsen). Zijn antwoord: 'next to you'. Hij zit ook al gewoon bij mij op de stoel (de grote Amerikaanse ????). Ryan heeft denk ik iets meer tijd nodig, maar geloof dat dat ook wel goed zit. Ze hebben trouwens 3 van die enorme stoelen, waarvan dus één 'voor mij' is. Heel erg nice. Zoals gezegd heb ik dus een iPhone 6 en echt een kingsize bed, bizar! Ze zijn echt zo relaxt als ik dacht, de avond is gewoon op de bank (of huge stoel) tv kijken. Ze noemen de jongens ook heel de tijd 'dude' en 'bro' hahaha. Ik voorzie wel veel ruzies die ik ga moeten oplossen, maar verder zijn ze echt super leuk en schattig! De jetlag is overigens nog errug aanwezig, maar met dit bed moet dat wel loslopen.